11. september 2008

Í dag á hann pabbi, Kristján Sigurðsson afmæli, er orðinn 82ja ára.  Til hamingju pabbi minn.  Hann er ern og frískur þótt aldurinn sé farinn að segja til sín og vinnur hörðum höndum að ýmsum verkefnum.  Mér finnst mest spennandi að hann er hefur verið að skrifa um meðferðarstarf sem unnið hefur verið með ungmenni á Íslandi en hann var mikill frumkvöðull í meðferðarmálum unglinga. 

Pabba hefur fundist margt vitlaust í umræðunni um Breiðavík en ekki tjáð sig mikið um það.  Hans upphaf í meðferðarmálum var að hann var fenginn til að stýra Breiðavík og hóf störf þar 1955 en fór þaðan ári síðar.  Vildi ekki ala börnin sín (mig og Fjalar) upp á einangruðum og afskekktum stað, reyndar tók mamma alveg fyrir að vera áfram fyrir vestan.  Síðar tók hann að sér unglingamál hjá lögreglunni og hjá félagsmálastofnun Reykjavíkurborgar. 

Árið 1972 var hann gerður forstöðumaður Unglingaheimilis ríkisins og þar lagði hann grunn að miklu og góðu starfi í meðferðarmálum ungmenna.  Hann pabbi hefur frá mörgu að segja og nú hefur hann það verkefni að koma því á prent. Vonandi gengur það vel.

11. september afmæli pabba og sjö ár síðan að árás á Tvíburaturnana í New York var gerð.  Ég man vel hvar ég var 11. september 2001.  Ég fékk fréttirnar í leitum á Kili.  Hafði þá verið í 5 daga á fjöllum án frétta en fjallmenn fengu fréttirnar af árásinni þegar við komum í Árbúðir.  Guðný og Camilla stóðu á öndinni, sögðu fréttirnar um leið og komið var í kofa.  Mér varð strax hugsað til Fannars og Margrétar sem voru í USA í námi, langaði að ná í þau en vildi ekki hringja þótt ég væri með NTM símann minn því ég vissi að erfitt væri að ná út og að allir hlytu að vera að hringja út til ættingja sinna.  Hringdi bara til Elds og Bjartar að athuga hvort þau vissu eitthvað meir en ég.  Já ég man þennan dag eins og gerst hefði í gær, eins og ég býst við að allir geri, muni vel hvar þeir voru þegar þeir heyrðu af árásunum.